Нуруллои Абдулло

Зоғон хӯранд меваи боғи баландро?

Иштирокчиён: Одам, Хар (аввал Курра), Халачўб (баъдтар Ар-ар), Зоғ, Каду.

Гӯштии идона

- Ман ҳамчун шоҳиди воқеа ба шумо хабар медиҳам: Мо гўштини идонаи ноҳиявиамонро бо дабдабаи тамом сар карда, чун аксари маъракаҳоямон шармандавор ба анҷом расондем.

Гуфтугӯи мардона

Ҳой, канӣ, ин ҷо биё. Шин. Қанотҳоятро ин қадар уқоб барин паҳн накун. Ман-ку чӣ буданатро медонам. Биё, ҳарду нишаста, як мардонавор гап занем. Шиштӣ? Офарин. Нағз!

Ҳафтсин

Рафиқон, бо қарори роҳбарони ноҳия, яъне аз боло, ба мо коғаз равон карда супориши навбатӣ дода шудааст, ки ба пешвози,.. номаш чӣ буд,.. Наврўз, дар сари хирман, дастурхони... номаш чӣ буд... канӣ, коғаз? Ҳа, ана, вай «дастурхон»-и пурра ҳам набудааст, мехонам: «Хо-ни Ҳафт-син» омода созем...

Мамнӯъгоҳ

Ин дарё, додар, пештар моҳӣ гуфтанӣ як ҷондоре дошт. Калон, калон... Агар гўям, ки баъзеашон баробари наҳанг мешуданд, мумкин ту гумон кунӣ, ки ман муҳобот мекунам ё дурўғ мегўям... ва ҳақ ҳам дорӣ... Чунки, агар росташро гўям, ман худам дар умрам ҳамон наҳанги зормондаро надидаам. На дар хобу на дар бедорӣ. Лекин бе муҳобот мегўям, ки баъзеашон то як ваҷаб дарозӣ доштанд, бачағарҳо... Не, не, аз ин кам намекунам, зорӣ накун. Гапи мард якто. Як ваҷаб.

Саломат бош, камар!

Дуруд, эй дил!

Салом, эй сар!

Танз чист?

Ҳар бева гумон мабар, ки холист

- Бахудо, ки ҳамин ҷавонони имрўзаи мо хуб баинсофанд. Ҳар рўз аз паҳлўяшон даҳҳо духтарони нимлучу урён мегузаранду, онҳо парво надоранд. Рагашон намеҷунбаде! Ё чашмашон сер, ё ҳавсалаашон дар ҷавонӣ пир шудагӣ... Ҳатто нимнигоҳ ҳам намекунанд... Бадбахтии ман бошад аз ҳамин нимнигоҳ сар зад. Чилу панҷ - панҷоҳ сол пеш...

Ман ба куҷо афтодам?

Дар атрофам мардуми бисёре ҷамъ омадаанду мани гаранг намедонам чӣ тавр воқеаи ба сарам омадаро ба онҳо шарҳ диҳам.

Дуздиро ҷустуҷу дорем мо

Ҳамаи мо аз ҷинси одамем. Моро Худо ҳамин хел халқ кардааст. Ва ба ҳамин ҳукм кардааст. Яъне, ба ин махлуқе, ки бо ду по рост мегардаду, дар болои гардани қоқаш калла гуфтани як чизи кулулае шинонда шудааст, одам ном ниҳода шавад.

Дод аз маводи мухаддир

Дузди қонунӣ ва ҳиммати ӯ

Рафиқон дуздон, ғоратгарон ва одамкушон! Ман аз ҳамаи шумо миннатдорам, ки ба ин бандаи ганда, эҳтироми хуб зоҳир кардед ва дар чунин анҷумани бонуфуз, ки бонуфузтарин ҷинояткорон ҷамъ омадаанд, маро ба унвони бузурги «Дузди қонунӣ» сарфароз гардонидед.

Таҷриба

Уламо ва удабои мўҳтарам, хонумҳо ва ҷанобон!

Маҳмуд-мавлуд

Бародарони азиз! Маро мешиносед?.. Намешиносед?! О,.. маро нашинохтан мумкин нест!.. Аввали номам Маҳмуд... Баъд ба он шўҳратам илова мешавад. Ба хотиратон омад?.. Не?..

Ҳалво гӯед

Ҳой, ҷанобон, бародарон, рафиқон ва ғ. ва ҳ.к... О, ин худаш чӣ гап-а?.. Ман ҳамчун раиси маҳали шумо гарангу ҳайронам. Ман намедонам, ки ба шумо чӣ шудааст...

Шикояти ошпаз-сардор

Ман аз бачагӣ аслан яку боз ним ҳунар доштам ва яки бутунаш ҳамин буд, ки дар тўйҳо ош мепухтам. Ними дигараш бошад, ин яъне дар баробари ошпазӣ баъзан чуноне, ки мегўянд, «артисӣ» карданам буд.

Виҷдон

Зиё-ул-гадо

Садақа радди бало, ба қавли расули Худо... Садақа кунед, мардум, коратон барор мегирад. Дар бозор тамоми боратон дар сагҷаккиши аввал ба савдо меравад. Бо дуо даҳони раиси бозорро мебандам ва ў «Боз саҳмия хар!» гўён шуморо безор намекунад. Шумо метавонед, тамоми рўз аз бозор нагурезед ва агар коратон омад кунад, нонпулии кўдаконатонро ҷамъ намоед.